O lume de San Xoán purificanos, levanos as miserias da alma mentres compartimos a cunca de queimada, mentres afastamos a todas as meigas librandonos do mal. Que neste lume ardan todolos diaños desta terra, políticos constructores de nichos en pobos fantasmas, que pagamos todos, e tan só enrriquecense eles. Neste bosque sempre foi unha noites máxica, na que cando era mais nova ia coas miñas compañeiras a voar o redor do lume do ferreiro, e nesta penumbra viamos clara mente a torpeza do noso vo, que amosaba as nosas carencias mais ocultas. Xa non hai ferreiros, tan so queda o solar cheo de cemento que achegase peligrosamente o meu salgueiro.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
No hay comentarios:
Publicar un comentario