Merci, Messeur Dani

Hoxe tingue o ceo esa cor tan melancólica que fixo que sendo un rapaz decidiras que ti, tiñas que vivir en Galicia. As verbas hoxe non chegan para resumir todo o saco de recordos de aventuras e desventuras que vivimos nesta terra. Gustaríame lembrarte coma na foto, o día que nos descubriches o bocata bretón, coa manteiga salgada, ¡Que pincho!. Sempre ó rematábamos antes da exquisita tortilla do Alaska, e tí sempre rematabas dicindo “Pero non tedes casa”. En fin..., coma nos xa non cremos noutros mundos, tan so queda pensar que o teu recordo non perecerá nos que te coñecimos, que sempre haberá un Dani Francés (mira que te fodía que te chamáramos así) nos nosos corazóns, e que dende que non estás as cañas xa non teñen o sabor agridoce con que matabamos as penas na túa compaña. Botámoste de menos cabrón, e como non me despido botándome do Bar. ¡A la puta calle!. Merci messeur Dani.