As veces vivo

Outras non sinto o vento que chega, nin tampouco o que se vai, teño momentos de ledicia, outros de melancolía, pero sempre queda algo valeiro, algo intanxible sen sentimento, tan so ó atopo nesas cousas raras, asoballadas, que non quere ninguén, chamadelle síndrome do que queirades, tan so, para min sentimento morto, tal vez de ledicia.

Intergeneraciones

Todos temos algún familiar, pai, nai, avos, que pola sua idade están afastados de toda-las novas tecnoloxías, e alguén dixo que o analfabetismo deste século sería non manexar computador. Co fin de asesorar e por o alcance dos nosos maiores as novas tecnoloxías nace "Intergeneraciones". Os cales teñen unha páxina moi currada é na nosa opinión intersante. Se queres visitala preme aquí

¿Quen dixo medo...?

Os homes fan as leis, moitas veces para protexernos, o problema é saber que as fai cumprir, os meus veciños da fraga do lado, dixome unha prima, que vanlle facer unha mina de andalucita. O caso pasa por a Quiastolita, unha roca que ten incrutada cristais deste mineral. A mina non é rentable, pero seguro que si polas axudas da zoa para quen a monta, outra cousa semellante pasou moi preto nas Pontes, cunha empresa chamada Italtel. Os humáns non aprecián o entorno disque aprecian o traballo, pero fan excursións os meus parentes cerabicidos do Iguazú, pero non coñecen Somede, Bermui, O Belelle. Pero nos, non temos medo, algún sabio dixo que a poboación humán desapareceria en dous anos se desaparecián as abellas, pero nos seguiremos.... O gracioso da situación é que eles terán 50 postos de traballo mais, para acelerar a súa extinción. Na fraga nunca entenderemos para que queredes os cartos nos cementerios. Quen dixo medo...?

Perdón a todos os que fixen dano.

As veces desfigurome, o reflexo da miña silueta na auga tornase real, e non me recoñezo a min mesmo, convertome en todo o que anoxo, sendo un ser enfermizo que arrastra as penas e as glorias de outros coma as suas propias, porque carece de identidade. Eses días preferiría non vivir, poñerme a invernar, e despertar na primaveira no nacemento da vida.

Hoxe cortarón un árbore

Non era o derradeiro,
non era o mais vello
pero estaba nun parque.
A veira dun río,
cortarón o árbore.
Non era o mais grande
pero gardabanos da choiva
e outras veces dos aires,
na nosa fraga talarón unha árbore.
Non son asasinos,
tan só, son cobardes
as troitas do río
non atopan onde refuxiarse.
A Fraga está triste faltalle unha árbore

Follas de herba

Na Fraga todos temos recordos, existíu un home, que escribiu "Hojas de hierba", que falaba da obsevación deste mundo, partindo de si mesmo, foi un tolo do seu tempo, e segueo sendo hoxe. Comparto con vos, un extracto da súa obra:

Canto a mi mismo

Me celebro y me canto a mí mismo.Y lo que yo asuma tú también habrás de asumir, pues cada átomo mío es también tuyo.
Vago al azar e invito a vagar a mi alma.Vago y me tumbo sobre la tierra,para contemplar un tallo de hierba.
Mi lengua, cada molécula de mi sangre formada por esta tierra y este aire.

Nacido aquí de padres, de cuyos padres nacieron aquí y cuyos padres también aquí nacieron.
A los treita y siete años de edad, gozando de perfecta salud, comienzo y espero no detenerme hasta morir.
Que se callen los credos y las escuelas, que retrocedan un momento, conscientes de lo que son y sin olvidarlo nunca.
Me brindo al bien y al mal,me permito hablar hasta correr peligro. Naturaleza sin freno, original energía.
Walt Whitman

O lume

O lume de San Xoán purificanos, levanos as miserias da alma mentres compartimos a cunca de queimada, mentres afastamos a todas as meigas librandonos do mal. Que neste lume ardan todolos diaños desta terra, políticos constructores de nichos en pobos fantasmas, que pagamos todos, e tan só enrriquecense eles. Neste bosque sempre foi unha noites máxica, na que cando era mais nova ia coas miñas compañeiras a voar o redor do lume do ferreiro, e nesta penumbra viamos clara mente a torpeza do noso vo, que amosaba as nosas carencias mais ocultas. Xa non hai ferreiros, tan so queda o solar cheo de cemento que achegase peligrosamente o meu salgueiro.